| Temat: | |
|---|
Dlaczego wołacz wypiera mianownik? | | Pytanie: | napisał: maria.okninska |
|---|
Skąd bierze się w języku potocznym sytuacja gdy wołacz wypiera mianownik. Np.
Szedł Grześ drogą...-> Szedł GrzesiU drogą
Idzie gościU, powiedział KrzysiU...
Skąd to się bierze? Czy to zapożyczenie z jakiegoś języka, regionalizm? czy zwykłe niedbalstwo językowe?
Dziękuję z gory za odpowiedź,
Marysia | | Odpowiedź: | ostatnia edycja: Aneta Wysocka |
|---|
Zjawisko występowania wołacza w funkcji mianownika jest bardzo stare (prof. Łoś uważał nawet, że końcówka "-u" jest starszxa niż "-o") i rzeczywiście ma charakter regionalny (mówiąc w uproszczeniu, zna je Małopolska i Wielkopolska, natomiast Mazowsze go nie zna, dlatego jego mieszkańcy uważają formy z końcówką "-u" za szczególnie rażące). Z punktu widzenia normy językowej formy te są niepoprawne.
Jeśli jest Pani zainteresowana bardziej szczegółowymi wyjaśnieniami, zachęcam do lektury artykułu Jana Zalewskiego pt." Wołacz w funkcji mianownika w imionach męskich i rzeczownikach pospolitych (formy typu Józiu, Stasiu, wujciu, dziadziu)", opublikowanego w czasopiśmie "Język Polski" z 1959 roku. |
